Hiç bu kadar uzun süre boş bırakmamıştım  hayal defterimi.  Zor günler geçip gidiyor hayatımızdan; fırtanalı, hüzünlü günler. Elim varmıyor bir şeyler yapmaya, bir şeyler yazmaya bu aralar.

Çatımızın altında bir hüzün, dışarda  öfkeli bir fırtına.  Suskun ve yorgun ruhumuz.

Haksızlık bu!

Ne güzel söylemiş Nazım:  “Bu hürriyet hazin şey yıldızların altında.”

  Ben zaten tanıyordum bu çapulcuları; bizim evde bunlardan iki tane var 🙂  İlkeleri, prensipleri olan, entelektüel düzeyleri yüksek ama herşeyden daha önemlisi haksızlığa asla teslim olmayan, adalet duyguları keskin çocuklar bunlar. Yıllardır neler çektim ben bu küçük çapulculardan. Yeri geldi terbiye ettiler beni: “anne olman bana böyle söyleme hakkını vermez sana” dediğinde 7 yaşındaydı Eren. “Haklısın” deyip odama çıktım.  Yeri geldi okulda uğradığı bir haksızlığa beraber direndik Defne’yle. Bir Nisan günü okulunu değiştirdiğimde Defne 9 yaşındaydı. Fark etmemiştim o yıllarda; meğer haksızlığa boyun eğmemesi gerektiği mesajını almış o fevri bahar gününde.

  Bizim çapulcular dünyadan bihaber olmasınlar diye çok çabaladık. Yaşadığımız her sevince, her hüzne ortak ettik onları.  Köşe yazıları da okuduk beraber,  meraklı sorularına da uzun cevaplar verdik. Arada yoklama yaptık neyi ne kadar biliyorlar türünden. Daha anlamayacak kadar küçük oldukları yaşlarda, harika masallarla anlattı babamız dünyadaki gelişmeleri onlara; ben bile merakla kulak kabarttım “Bir zamanlar Bill Clinton adında bir Amerikan başkanı varmış” diye başlayıp anlattığı tarihsel komik masallara. “Darağacında Üç Fidan” kitabını başucumda görüp “Anne bu ne demek?” diye sorduğu bir gece, uzun uzun anlatmıştım Defne’ye Deniz’i.  Eline hiç kimsenin kanı bulaşmamış,  “Biz şahsi hiçbir çıkar gözetmeden, halkımızın bağımsızlığı ve mutluluğu için savaştık!” diyen bu gençlerin  kanına nasıl girildiğini anlatmıştım ona. Hatta  birlikte ağlamıştık.

  Kuralları her zaman  tatlı bir dille, bazen altını çizdiğimiz satırlarla anlattık onlara. Zamane çocukları, koşulsuz bir itaatin haksızlığa uğramış, bir açıklamadan bile yoksun bırakılmış kırgınlıklarını,  içinde biriktirerek büyüyen çocukları değiller. Onlar her kuralın arkasında mantıklı bir açıklama arıyorlar.   Kızgınlıkla söylediğimiz hiçbir şey hedefe ulaşamıyor.

  Mucizeler zaman alıyor. Meğer harika bir nesil büyümüş sessizce. Müthiş bir mizah anlayışları, olabildiğince kıvrak bir zekaları var. Teknoloji onların önünde çoktan dize gelmiş  ama hepsinden önemlisi bizim kuşağın yokluğunda kıvrandığı özgüven bu indigo çocuklarda  akla zarar bir seviyeye ulaşmış.

  Gurur duydum ben ülkemin çapulcularıyla. Artık hiç bir şey eskisi gibi olmayacak anladım. Kaybettiğim ümitlerim Gezi Park’ında yeniden yeşermeye başladı.

Zor tutuyorum evde çapulcuları 🙂

   Hayatımın bir dönemi kapanış hazırlıkları yaparken, yeni bir dönemi bir an önce açılmak için heyecanlı bir bekleyiş içinde duraksız çalışıyor. Hüzün, mutluluk, heyecan her şey o kadar birbirine girdi ki…. Kafamdaki karmaşaya kulaklarımı tıkamam için baskı yapıyor kalbim. Aklım ve  kalbim elele verip bedenimi korumaya aldılar galiba 🙂 Yıllardır bana türlü oyunlar oynayan bu ikili,   didişip durmanın bir işe yaramadığını anlayıp birlikte hareket etmeye karar verdiler sonunda; oysa  düşünmem, hesaplar kitaplar yapmam gerek. Birinin iyimserliğine, diğerinin kurnazlığına bu kadar ihtiyacım varken nedir bu boşvermiş iyimserlik?

   Küçük mentorum beni de, hayatımı da değiştirdi. 15 yaşındaki kızımın umursamazlığını ödünç alıp, her şeyi akışına bıraktım. Hem de  mutlu bir teslimiyet içinde. Böylesi daha iyi galiba…Eski ben olsaydım  uykusuz gecelerin sabahlarını bulurdum son günlerde.

-Anne evrene kulak ver, iyi düşün iyi olsun. Hiç bir şey tesadüf değil.

Sabah küçük mentorumun telkinleriyle bindim arabaya. Yine de kafamda  onlarca soru yol alırken, radyoda  Rod Stewart’ın sesini duyar duymaz,   beynime doluşan kalabalığı bir kenara itip kulak verdim şarkının sözlerine.

Let’s don’t worry about the future or nothin’ else

’cause just like the music’s sayin’ you gotta take chances

Go ahead just do it and trust yourself

Şaka mı bu? Lise yıllarından beri hayranı olduğum, neredeyse bütün şarkılarını ezbere bildiğim, serseri görünüşlü iyi kalpli adam evrenin sesi olsun.  Yok artık bu kadarı da fazla!  Bir sürü şarkı çaldı radyoda  duymadım bile…

There’s a soul in the city

Saying everything’s gonna be all right

İyi düşün iyi olsun. Her şey güzel olacak.

They wish us luck but they think we’re just dreaming

Let’s prove them wrong baby

’cause you know what luck is luck is believing you’re lucky

That’s all and showing just a little bit of faith

Yaşımız kaç olursa olsun, içimizde hep çocukluktan beri süre gelen bir masal vardır ya, hani bazen saçma sapan şeylere bile inanırsınız sırf bu masal yüzünden. Bana vefa borcunu  evrenin sesi olarak ödedi Rod Stewart 🙂 Daha kısa bir süre önce çocuklara Baby Jane’i ezberletmiş ve hatta arabada dört bir ağızdan bağıra bağıra söyletmişken.

Her şey iyi olacak.  Şans, ona inananlar için var.

Bazen bir şarkı nelere sebep oluyor değil mi?