3 ay geçti. Ne zaman aklıma gelse soruyorum kendime: Nasıl olup bitti her şey bu kadar çabuk, neden hiç olmamış gibi devam ediyor hayat? Böyle zamanlarda aklıma hep sevdiğim bir arkadaşımın annesini kaybettiğinde “Aylarca her sabah uyandığımda annem artık yok dedim.” deyişi geliyor. Sonra can arkadaşımın buz gibi olmuş bedenine son kez dokunduğum o sabahı, bana ait şeyleride beraberinde götürdüğü sabahı hatırlıyorum. Yıllarca kendi kendime kızdım onu bu kadar çabuk unuttuğum için.
Hepsi de hayatın ortasına düşmüş bir ateş gibiydi. Kimimiz için çabucak sönüp giden bir ateş.
Son yıllarda öğrendiğim en önemli ders: Ne hayaller, ne planlar, ne var olana sevinmek, ne yok diye üzülmek….
Hayat bildiğini okuyor.
Üç ay geçti. Hayatın yakında ondan geçip gideceğini biliyorduk; ama bu kadar çabuk olacağını hiç tahmin etmiyorduk. Bahçede oturup uzaklara daldığı o günü hatırlıyorum. Yanına gidip, daha önce aramızda sözcüklere hiç dökülmemiş bir yakınlıkla , bir samimiyetle içindeki yalnız çaresizliğe katılmak istedim. Bir süre onu uzaktan seyrettim. Dakikalarca aynı yöne baktı durdu. Sonunda kalbimdeki kırıkların üzerine basa basa yürüyüp gittim yanına. Karşısına oturdum. Yemyeşil gözlerinde hayallerinin ışığı sönmüştü. Ben gözyaşlarımı tutmak için deli gibi bir mücadele verirken, onun bu kadar sakin kalabilmesine şaşırmıştım.
Birkaç hafta sonra yine bahçede otururken “ Sadece anne şefkatine ihtiyacım var; ama o da yok biliyorum.” dediğinde bu sefer bambaşka bir hisle kırılıp döküldü içimde ne var ne yoksa. Hiç bu kadar Çaresiz hissetmemiştim daha önce. Aramızda geçen yılların soğukluğu, onun yüzüne her baktığımda eridi gitti.
“ Bu bana bir ders mi, neden ben, sebep ne?” diye sorduğunda “ Bak sebep iki parmağının arasında.” demiştim elindeki sigarayı işaret ederek. Anlamsız bir hiçlikte anlamını bulmaya çalışıyordu başına gelenin. Sonradan çok düşündüm. Sebebi ne olabilirdiki bu kadar çaresiz kalmanın, ya da neyin dersidir ki yarınları sayılı günlere uyanmak.
Garip bir isyan var içimde. Hayat böyle hiçbir şey olmamış gibi, sanki daha kısa bir süre önce birinin yolunu kesmemiş gibi nasıl hiç umursamadan devam ediyor. Her şeyin bu kadar çabuk normale dönmesi ihanet değil mi? Yoksa böyle düşünmek isyan mı?
Şimdi tek bir yol kaldı geriye sadece dua etmek. Huzurlu bir aydınlık, mutlu bir seyir için.
