Benim Hayal Defterim

Norveç

   Birikmiş miller bu kez bizi Norveç’e kadar götürdü. Booking.com’dan Oslo otel rezervasyonu yaptık. Hiç planlamadan, hiç çalışmadan çıktık bu yolculuğa  ve tembelliğin bedelini fena halde ödedik 🙁  Yolculuk üç buçuk saat sürdü. Hava alanından trene binip 10-15 dakikada şehir merkezindeki Central Station’a  gittik. Radisson Blue Plaza’ya istasyondan bir köprüyle geçiverdik 3-4 dakikada.

osloooo

   Otel hiç fotoğraflarda göründüğü gibi çıkmadı . Kahvaltısı, çarşafları  beş yıldızlı; ama otelin kendisi en fazla dört yıldız. Daha sonra anladık ki otel konusunda Norveç yıldızı parlak bir ülke değil.

osloo

İlk gün Oslo’yu keşfe çıktık.

 osl2

Aker Brygge, Oslo’nun en çok turist çeken bölgesi. Burası bir asır boyunca tersaneymiş. 1982’de kapatılan tersane yerine Aker Brygge yeniden inşaa edilmiş.

osl1

Oslo Fyord’larının bir kolu olan Aker Brygee’in farklı mimarisi bambaşka bir dünya yaratmış Oslo’nun bir köşesinde.

osss

 Astrup Fearnley Müzesi, sanat galerileri, şık restoranları, balkonlarında oturmuş Baltık denizinin muhteşem manzarasını izleyen sakinleriyle Oslo’ya renk katmış Aker Brygge.

o8

Şahane bir mimari. Oslo’nun en büyük mimari projesini denizi doldurarak yapmışlar. Deniz binaların aralarında kanallar oluşturmuş.

o5

Kanalların denize açıldığı küçücük alanlarda insanlar denize giriyorlar. Eren’de Baltık denizinde yüzdü :))

o12

   İkinci gün Viking Ship ve Fram müzesini gezdik. Müzelere gidebilmek için limandan küçük bir gemiye bindik. Fram tam anlamıyla tarihte heycanlı bir yolculuk oldu. Anlatacağım uzun uzun.

v1

   Aynı gün Oslo’nun bir başka ucuna; Vigeland Park’a gittik.

v2

Gustav Vigeland’ın heykellerinin sergilendiği açık hava müzesi Vigeland Park.

v3

Vay be! Oslo Şehir Meclisi 1919’da  Gustav Vigeland için bir stüdyo inşa etmiş. Heykellerin her biri insanı duyguları anlatıyor: Öfke, aşk, mutluluk, hüzün….

v4

Üstelik bu müstehcen heykellerden daha çok yapsın diye desteklemişler. Olacak iş değil!

v5

Parkı gezerken  hep düşündüm,  bu park Türkiye’de olsa neler olurdu? Olmazdı biliyorum; ama olsaydı da sadece 1-2 hafta yeterdi bu parkı iffet müzesine dönüştürmeye.

v8

“Dünyada medeni olmak, ilerlemek ve olgunlaşmak isteyen herhangi bir millet mutlaka heykel yapacak ve heykeltıraş yetiştirecektir.” Kim söylemiş bu sözü?

v6

Norveç gezisine çıkarken o kadar ümitliydi ki, üşüyecektik, uzundur özlediğimiz kazaklarımızı, montlarımızı giyecektik.

osaile

Hayallerim suya düştü 🙁 Çocuklara şort, tişort satın alacağım gelmezdi aklıma.

osloaileee

Hatta bir gün hava o kadar sıcaktı ki Aker Brygge’deki Benetton’dan Eren’e bir mayo aldık. Hemen 100 m ilerde denize girdi. Hiç değilse o serinledi diye sevindik.

oslail

Oğlumu seyrettim. Uzun süre devam ettiği yüzme antremanlarının faydasını gördü yüzerken. Ben de uzaktan gururla seyrettim Eren’in Baltık Deniz’ine atlayışını.

osloail

Bu fotoğrafı özellikle çektim; bir gün resim yapmaya yeniden dönersem diye.

oslobiz

Aslında biraz kötü hissettim bu tatilde. Her zaman çalışır da giderdim. Çocuklara anlatırdım gezdiğimiz yerleri. Genelde yurt dışı tatillerini aylar öncesinden planlarız ve böylece bol bol zaman kalır plan program yapmaya. 

Oslo’da iki gün kaldıktan sonra fyord turuna çıkacaktık; ancak fyordlar için katılmayı planladığımız “Norway in nutshell” turunda yer kalmamıştı.  Biz de  sona sakladığımız İsveç Stockholm gezisini öne aldık.

Trenle İsveç’e giderken…

İsveç, Norveç…

İlk kez merak ettim, acaba ne sebep oldu çocukluğumdan beri Norveç hayali kurmama, neden Paris ya da Venedik değil de illa Norveç ? Ya okuduğum bir kitaptan etkilendim ya da bir filmden.

   Benim bu hayallerim,  sonsuz hayallerim  bazen hayal kırıklığına dönüşüyor.  :(( Yeni mezunduk, Lyon’da bir kursa katılmıştık iki kız. Kaldığımız süre boyunca her hafta sonu herkes gibi  biz de Paris’e gidiyorduk. Bir hafta sonu “Gel Paris yerine Marsilya’ya gidelim.” dedim. Çocukluğumda seyrettiğim Rock Hudson’lı siyah beyaz filmlerden biri Marsilya’da geçiyordu ve o sahneler yer etmişti hayallerimde. Hayallerimin peşinden gittiğim her yer beni hayal ettiğim sonuca ulaştırmadı malasef. 🙁  Hafta sonunu geçirmek üzere gittiğimiz Marsilya’da bir gün bile kalamadan kaçar gibi döndük Lyon’a.

   Geçen  sene karanlık bir kış günü, Ömer, WhatsApp’tan  nefis bir gemiyle çıktığı Tahiti tatilinin fotoğraflarını göndermişti. Yine kendim gitmiş kadar sevinmiştim ve o gün yazmışım bir kitabın arkasına ” Bizler çocukluk ve gençlik hayallerini süsleyen ülkeleri birer birer keşfetmiş yetişkin gezginleriz.” ODTÜ’nün yemyeşil bahçelerinde kurduğumuz gezi hayalleri gelmişti aklıma; yanılmıyorsam Ömer Finlandiya’yı görmeyi hayal ederdi. Hatta elçiliğe gidip broşür aldığımızı bile hatırlıyorum. Aradan yıllar geçti, hepimiz dünyanın farklı köşelerine dağıldık. Ömer sadece Finlandiya’yı değil neredeyse bütün dünyayı gezdi.

   İşte ben de, nihayet Norveç hayalini gerçekleştirebilmiş bir şaşkınım şu an 🙂  Biraz bıkkın, biraz yorgun, biraz hayal kırıklığı yaşamış  ama şu anda kara bulutların arkasına saklanmış, bulutların dağılmasını bekleyen yine mutlu anılarla kalbini doldurmuş bir düş gezginiyim. Hayal kırıklığımın sebebi: Anılarımda harika karelerle yer etmiş 8 günlük İsviçre gezisi. Daha güzeli yok anladım 🙂 Bıkkınlık sebebim bir sonraki postta resimlerini yayınlayacağım küçük kemiricim EREN

Norveç ve İsveç gezisinin notlarından önce güzel bir kareyle ipucu vereyim :))

bergen

 

 

 

TATİL

Gidiyorum. Yakıcı bir temmuz sıcağını geride bırakıp, bir İskandinav baharına kanat açıyorum.   Bonapple’ın vanilya kokulu  kızlarını, iki ev ve iş arasında yorgun düşmüş ruhumu,  bütün diyetleri, geride bırakıp tatile gidiyorum.  iki pantolon, iki kazak hepsi bu. Bol bol fotoğraf çekeceğim, çocuklarımla müthiş bir doğaya tanık olacağız, nefesimizi kesen bütün güzellikleri içimize çekeceğiz uzun uzun. Geçici bir süre için bütün zorunlulukları, sınırlamaları çıkaracağız hayatımızdan. çocukların diliyle söylemek gerekirse KOPACAĞIZ.

Nefis fotoğraflarla geri dönene kadar…

 

 

YAZ

  Son bir yılda ne çok şey değişti hayatımda. Yılların onca alışkanlığı bir yaz akşamı  sona erdi. Sabah gittiğim yol, yol boyu gülümseyerek selamladıklarım, “günaydın” dediklerim değişti. Güne nasıl başlıyordum? Sakin, dinlenmiş. Okunacak kitapların heycanı,  sevdiğim, bir zamanlar “mabedim” dediğim kitapçıda geçireceğim anların mutluluğu, akşama harika yemekler planlayarak yaptığım alışveriş, saçlarımda sıradan bir günün kokusu, çocukları toplayıp eve varışım….

Zamansızlıktan yakınmadığım günlerin ,ayların , yılların peşi sıra gittiğim yol, vardığım dört duvar, sohpetlerim, öfkelerim sevinçlerim değişti.

Şimdi uykusuz sabahlara uyanıyorum saçlarımda vanilya kokusu.  Okuyamasamda hala kitaplar yığıyorum başucuma. Başka alışkanlıklar koyuyorum eskilerinin yerine. Yeni yüzlere gülümseyip, başka başka kelimeler ekliyorum günaydının yanına sabahları.  Ellerimde hiç geçiremediğim bir tereyağı kokusu, hayatımın en zor sınavından geçiyorum; müthiş kokular içinde diyet yapmaya çalışıyorum mesela. Karnımda ziller çalarken, nar gibi börekleri tabağa diziyorum, fırından yeni çıkmış ekmeklerin çıtırtısını dinletiyorum etrafımda kim varsa, kurabiyelerle konuşuyorum tatlı tatlı.

Her yeni başlangıçta mutlulukta var, hüzün de; öfkede var,  sevinçte; ama en önemlisi hayatımın bu yeni sayfasında öğrenilecek çok şey var. Buradan da çıkarılacak, beni biraz daha ben yapacak yeni dersler var biliyorum.

Neyse, uzun süren bir ilkbahardan sonra sıcak yaz yüzünü gösterdi.  Hem de ne yaz! Kürşat Başar’ın “Yaz”ı. Üniversite yıllarımın müthiş satırları, büyülü ifadeleri , bu yaz yeniden hayatıma girdi.

“Beni büyüleyen her zaman sözcükler oldu. Bazı insanlar her şeyi görerek anlar. Bense hayatı, anlatılanlardan, kendi kafamda kurduğum cümlelerden anlamayı seçtim.” İşte bu “Yaz”ın beni etkileyen, içinde kendimi tanımladığım ifadelerinden sadece biri.

Kürşat Başar’ın bütün kitaplarını defalarca okudum. Beni büyüleyen sözcüklerin altını çizdim. Defterlerimin arkalarına yazdım. Arkadaşlarıma ezberlettim.

Şimdi “Yaz” büyüsüne kapıldım. Yeniden hayallere daldım. Çoktandır unuttuğum günlüğümün kapağını açıp yeniden okumaya, bir şeyler karalamaya  başladım. Kendime geldim bu “Yaz”  :))

 

Bu Bahar…

DSC_7091

Bahçemizde bu bahar bir çiçek denizi var.

DSC_7079

Bol yağmurlu  bahar gülleri çoşturdu.

DSC_7083

Çayır, çimen yemyeşil.

DSC_7090

Hanımellerinin içindeki arıların vızıltısı sessizlikte bahçede bir uğultu yaratıyor.

DSC_7088

Yalova’dan gelen güller bahçemizin en güzelleri.

DSC_7080

Keşke bütün çiçekler beyaz olsaydı; ama o kadar çok hediye çiçek geldi ki, seçme şansımız olmadı.

DSC_7082

Yağmur bol olunca  bahçe mantar dolu.

DSC_7084

Yoncalar …

DSC_7077

Kokuların en yoğun olduğu saatler sabah ve akşam saatleri.

DSC_7087

Reçellik güllerimiz bile var.

DSC_7081

Bonapple

  Bir kaç aydır Benim Hayal Defterim’e fazla bir şey yazamadım. Elif’le ikimiz yaklaşık 2 yıl önce karar vermiştik; küçük, sevimli bir dükkanda tarif defterimizi dolduran onlarca tarifin birbirinden güzel kokusunu sokaklara yaymaya. Tam da böyle oldu; Bonapple’i açtığımız ilk gün, bizim tatlı hamilemiz Ebru “Sokakta tereyağı kokusunu aldım” diye geldi. Ebru’yu ilk kez o gün tanıdık sonra bağımlısı olduğu tereyağlı ballı kurabiyelerden almak için 2-3 gün de bir uğradı.

elif

Şu kapıda gördüğünüz tatlı kız benim kız kardeşim Elif.

   Bonapple maceramız Kasım başında başladı; hem de anılarla dolu bir dükkanda. Küçük bir çocukken geldiğimiz Beste pastanesi ve sahibi Rıza amca… O günlerde birisi “yıllar sonra burada sizin de bir pastaneniz olacak” deseydi ne düşürnük acaba?  3 ay sürdü hazırlık aşaması; kolay değil 50 yıllık bir bina… Hem zevkli, hem de yorucu bir süreç sonunda Bonapple nihayet, 17 Ocak’ta çocukluk anılarımızda yer etmiş küçük bir dükkanda  açıldı.  Yıllar öncesinin Beste Pastanesi bu gün artık Bonapple. Beste Pastanesi ve sahibi Rıza amca geçmiş yılların tatlı birer anısı bizim için. Ne güzel olur bugünün çocukları da büyüdüklerinde bizim Beste Pastanesini sevgiyle andığımız gibi Bonapple’ı ansalar; hatta onların damaklarında da bize ait tatlar hiç silinmeden kalsa; ama daha da güzeli Bonapple sonsuza dek hiç kapanmasa….

Yakında Bonapple fotoğrafları paylaşacağım 🙂

Mart

Mart benim ayım.

charles

HEDİYE

   Doğu kültürü ile Batı kültürünün elbet görgü kuralları da farklıdır ve bu farklardan biri, armağan sunup almak biçiminde kendini gösterir.
Batı kültüründe, mutlaka paketlenmiş, tercihen de güzel bir ambalaj içinde sunulması gereken armağan, getirenin önünde açılır. Eğer yiyecek, içecek türünden bir hediye ise getirene de diğer konuklara da ziyaret sırasında ikram edilir. Özel bir eşyaysa beğendikten ya da beğenmiş gibi yaptıktan sonra teşekkür edilir ki, zahmet edip alan, sevindirdiğini görsün… Bu görgü kuralının elbette bir riski vardır. Daha güzel bir armağan getirene daha içten teşekkür edilmesi ya da beğenilmiş gibi yapılan armağanın pek de beğenilmediğinin belli olması. Ama ikramla kabul arasında, armağan hoşa gitse de gitmese de doğrudan, dürüst bir ilişki vardır.
Doğu görgüsünde, ambalajın çok da önemi yoktur. Açıkta sunulan armağana heyecanlanmak, getirenin önünde sevinmek, ayıptır. Zaten önemsizmiş gibi bakılmadan bir köşeye konur. Bazen naylon poşet içinde verilen özensiz armağan paketi ise getirenin önünde açılmaz. İster bir kutu lokum olsun, ister bir şişe içecek, servis yapılıp getirenle paylaşılmaz. Keza kişisel hediyelere de veren gittikten sonra ne getirmiş diye bakılır. Hoşa gidecek bir armağan aramak, bulmak ve almak çabasını gösteren konuk, sonucun zahmetine değip değmediğini, göze girip girmediğini asla bilemeyecektir. Ama arkasından, iyi ya da kötü bol bol konuşulacaktır.

   Mine Kırıkkanat’ın  28.08.2013  Cumhuriyet

   Yazıyı okuyunca ” annem yaaa” dedim. Anne öğretilerimizden birisi bu  hediye işi. “Hediye alıp verme insanın görgüsünü gösteren en önemli şeylerden biri” der annem.  Galiba bu hediye işinde de empati önemli kavram. Almış olmak için almak,  evdeki bir şeyi paketleme zahmetine bile katlanmadan birine hediye vermek, hatta  evdeki bir eşyaya etiket yapıştırıp, yeniymiş gibi paketleyip vermek bana korkunç geliyor.  Hiç vermemek sadece düşüncesiz olduğunuz sonucu yaratır; ama bu şekilde hediye vermek karşınızdakine bir sürü mesaj veriyor olabilir. Hediye önemli bir ifade şekli aslında…

FINDIKLI KURABİYE

DSC_6998

Malzemeler:

  • 220 gr terayağı
  •   1/2 çay bardağı pudra şekeri
  •  1 tatlı kaşığı vanilya
  • 1 + 1/2  kap un
  • 1/2 kap nişasta
  • 1 tutam tuz
  • 1 çay bardağı kırılmış fındık

   Tereyağı ve pudra şekerini KitchenAid’te 3-4 dakiaka karıştırdım. Vanilya, un, tuz ve nişastayı ekledim ve karıştırmaya devam ettim. En son fındıkları ilave edip son bir kez karıştırdım ve hiç beklemeden ceviz büyüklüğünde toplar yapıp tepsiye dizdim. Önceden ısıttığım 180 derecelik fırında hafifçe pembeleşene kadar pişirdim. Üzerine pudra şekeri serperek ılık ılık bütün odalara servis yaptım.  Ancak tadına bakabildiğim bu nefis fındıklı kurabiyelerin keyfini çıkaramadım 🙁

KURABİ YEEEEE!

DSC_6992

Mis gibi tereyağı, vanilya ve taze kavrulmuş fındıkla yapılmış bir kurabiye…

DSC_6996

Ancak tadına bakabildim. 🙁  Akşam çayımın yanına bir tane alayım diye mutfağa bir girdim ki kurabiye tabağı bomboş. Odaları dolaştım belki birisi bırakmıştır tabağında diye… 

DSC_6998

Tarifini yazacağım yakında. 🙂

Sitede yayınlanan fotoğraf, metin ve tariflerin tüm hakkı elvanbasustaoglu.com'a aittir. İzin almaksızın kopyalanamaz ve kullanılamaz.