Öğrenmenin yaşı yok! Archipelago adalar zinciri ya da grubu demekmiş. 🙂 Arkipelego okunuyor.

Stockholm Archipelago’su için küçük bir feribot’a  bindik.

Stockholm Archipelago’su; İsveç’in en büyük, Baltık Denizi’nin ikinci büyük archipelagosuymuş.

 80 km’lik bir alan boyunca yayılmış, otuz bin adadadan oluşmuş Archipelago.

50,000 civarında yazlık ev var adalarda; tabii ki kıyıda yatlar… Dünyanın 7. en zengin ülkesi olunca haliyle :))

Feribot’ta bir rehber, yol boyu evleri, adaları anlattı.

Vaxholm, Archipelago’nun en büyük yerleşim yerlerinden biri. Tur boyunca sadece Vaxholm’da mola veriliyor. İsteyen inip vaxholm’ü keşfedip sonraki feriyle dönebiliyor.

Soğuk Savaşın, yani 1990’ların sonuna kadar Stockholm’ün korunması adına adalarda askeri birlikler bulundurmuşlar.

Stockholm’de bizi en mutlu eden şey 2. gece kaldığımız Radisson Blue Waterfront otel oldu. “Yaşasın!!!” dedik. odaya girince. İlk kez yıldızını hak eden bir otel, manzara nefis, nespresso kahve süper…. Dünyanın en prestijli otel dizaynırlarından biri RPW Design dizayn etmiş odaları. Bir köşede duran hardal rengi deri koltuk ve üzerindeki işlemeli yastık bile tek başına bir renk katmıştı odaya.

Stockholm’de 2. gece cennet gibiydi 🙂 Hem otel, hem akşam yemeği yaşadığımız bir kaç günlük hayal kırıklığına ilaç gibi geldi.

Vapiano, İtalyan sevenler için bulunmaz bir fırsat. Kapıdan girer girmez herkese birer kart dağıtıyorlar. Herkes kendi siparişini kendisi veriyor. Açık mutfak, şef önünüzde, pizza istiyorsanız istediğiniz malzemelerle pizzanızı yapıyor.  Makarna  istiyorsanız, seçtiğiniz taze makarnayı gözünüzün önünde suya atıyor, o pişerken nasıl bir makarna istiyorsanız onun hazırlığına geçiyor. Çıkarken kartlara ne yazıldıysa onu ödeyip, bir de jelibon dolu kavanozdan bir miktar jeli alıp yüzünüzde memnun bir gülümsemeyle çıkıyorsunuz Vapiano’dan :))

Yediğimiz her şey son derece tatminkardı. Tatlılar kavanoz modasına uymuştu. Fiyatlar nasıl dı? çok hatırlamıyorum; ancak İsveç Norveç’e göre biraz daha ucuz.  Norveç’in ya da daha doğrusu İskandinav ülkelerinin diğer Avrupa ülkelerine göre daha pahalı olduğunu biliyorduk; ama durum hiç te TripAdviser’da okuduğum gibi 30 euro’ya ancak  bir mini pizza alınacak kadar  abartılı değil.

İlk kez merak ettim, acaba ne sebep oldu çocukluğumdan beri Norveç hayali kurmama, neden Paris ya da Venedik değil de illa Norveç ? Ya okuduğum bir kitaptan etkilendim ya da bir filmden.

   Benim bu hayallerim,  sonsuz hayallerim  bazen hayal kırıklığına dönüşüyor.  :(( Yeni mezunduk, Lyon’da bir kursa katılmıştık iki kız. Kaldığımız süre boyunca her hafta sonu herkes gibi  biz de Paris’e gidiyorduk. Bir hafta sonu “Gel Paris yerine Marsilya’ya gidelim.” dedim. Çocukluğumda seyrettiğim Rock Hudson’lı siyah beyaz filmlerden biri Marsilya’da geçiyordu ve o sahneler yer etmişti hayallerimde. Hayallerimin peşinden gittiğim her yer beni hayal ettiğim sonuca ulaştırmadı malasef. 🙁  Hafta sonunu geçirmek üzere gittiğimiz Marsilya’da bir gün bile kalamadan kaçar gibi döndük Lyon’a.

   Geçen  sene karanlık bir kış günü, Ömer, WhatsApp’tan  nefis bir gemiyle çıktığı Tahiti tatilinin fotoğraflarını göndermişti. Yine kendim gitmiş kadar sevinmiştim ve o gün yazmışım bir kitabın arkasına ” Bizler çocukluk ve gençlik hayallerini süsleyen ülkeleri birer birer keşfetmiş yetişkin gezginleriz.” ODTÜ’nün yemyeşil bahçelerinde kurduğumuz gezi hayalleri gelmişti aklıma; yanılmıyorsam Ömer Finlandiya’yı görmeyi hayal ederdi. Hatta elçiliğe gidip broşür aldığımızı bile hatırlıyorum. Aradan yıllar geçti, hepimiz dünyanın farklı köşelerine dağıldık. Ömer sadece Finlandiya’yı değil neredeyse bütün dünyayı gezdi.

   İşte ben de, nihayet Norveç hayalini gerçekleştirebilmiş bir şaşkınım şu an 🙂  Biraz bıkkın, biraz yorgun, biraz hayal kırıklığı yaşamış  ama şu anda kara bulutların arkasına saklanmış, bulutların dağılmasını bekleyen yine mutlu anılarla kalbini doldurmuş bir düş gezginiyim. Hayal kırıklığımın sebebi: Anılarımda harika karelerle yer etmiş 8 günlük İsviçre gezisi. Daha güzeli yok anladım 🙂 Bıkkınlık sebebim bir sonraki postta resimlerini yayınlayacağım küçük kemiricim EREN

Norveç ve İsveç gezisinin notlarından önce güzel bir kareyle ipucu vereyim :))

   Çocuklar olmadan hiçbir yere gidemeyen ben, arkama bile bakmadan bindim uçağa. Sadece iki geceliğine Kopenhag. İlk kez hiç çalışmadan çıktım yola.  “Topu topu iki gün, nasılsa otel lobisinde bir gezilecek yerler haritası vardır .” dedik ve çıktık yola.

   37.000 mile iki bilet, üstelik business class. Booking.com’dan otel rezarvasyonu… İstanbul-Kopenhag 3 saat. Kopenhag havaalanınıdan trene bindik, 2-3 durak sonra şehir merkezindeydik. 15 dakika yürüdük otele.

   Sadece birer  el bagajı ile yola çıkmanın rahatlığı hiç bir şeyde yok.  Rahat birer spor ayakkabı, birer yedek kazak…

   Bu pastanenin önünde insanlar kuyrukta bekliyorlardı. Ertesi sabah erkenden girdik içeri.  Pasta ve  kahveyle sabah keyfi yaptık. Avrupa’nın  motorlu taşıtlara kapalı en uzun alışveriş caddesi “Stroget” 3,2 km. Yılın en keyifli zamanında gezdik bu caddeyi. Her yerde Christmas süslemeleri, şarkıları…

   Kilometrelerce yol yürüdük. Kraliçenin sarayını, Round Tower’ı, Christianborg’u, kıyıda bir kayanın üzerinde oturan küçük deniz kızını, Tivoli Bahçelerini, Nyhavn’ı, Rosenborg kalesini … Bu arada nasılsa yakarız diye, ne bulduysak yedik. Sokak satıcılarının sattığı tarçınlı, kıtır şekerli bademler nefisti!

   Tivoli Bahçesi, ışıl ışıldı. Tarçınlı kokular her yeri sarmıştı. Glögg yani sıcak şarap inanılmaz derecede lezzetliydi. Her  köşe başına bir köz mangalı koymuşlar, insanlar başına toplanıp hem ısınıyorlar hem de sıcak şaraplarını içiyorlar keyifle.

   Acaba bu hangisi?   Rodolph, Dasher, Prancer, Vixen, Comet, Cupid, Donner, Blitzen… Noel babanın kızağını çeken geyiklerden birisi. 🙂

   Yeni iş telaşı ve stresi, çocukların okulu, ödevler, evde sürekli bir yardımcıya ihtiyaç duymama rağmen buna asla razı olmayan kalbimle mücadele, eşimim haftada iki gün ama bana daha uzun gelen yokluğu derken o kadar bunalmıştım ki…

   Bir öğle yemeğinde karar verdik ve hemen Türk Hava Yolları ofisinde aldık soluğu. ” Nereye bilet varsa” dedik. Kopenhag harika  bir 2 gün kaçamağı oldu.

   Bol bol yürüdük, bol bol fotoğraf çektik. Kopenhag pek çok Avrupa şehrine göre pahalı. Giyim kuşam konusunda iştah açıcı bir ülke değil; ama  tam  bir dizayn cenneti. 

   Waffle ve churos satan dükkanlardan yayılan tarçınlı çikolata kokusu bütün sokaklara yayılmış. Öyle çok spesifik bir fast food zincirleri yok; ama İllum gibi çok katlı mağazaların alt katlarında gurme marketler ve self servis restoranlar var.

   Ahmet, ümidini hiç yitirmeden iki gün boyunca İskandinavlara özgü Nordic kar kazaklarından aradı. BenimKopenhag’da en sevindiğim şey pek çok yerde İngilizlerin meşhur oyuncakçısı Hamleys’in olmasıydı. Vay beeeee! Hamleys Londra’da 1780’de kurulmuş.

   Şaşırdım çünkü  neredeyse evsiz görünüşlü adamlar bile harika ingilizce konuşuyorlardı. Düşündüm neden bizde böyle değil? Eğitim sistemimizin eksiklerinden biri de bu galiba. Bu arada İskandinav ülkeleri, dünyanın en iyi eğitim sistemine sahip olmakla tanınıyor. Örneğin Avrupa’nın en az ders saatine sahip ülkesi Finlandiya, ters orantıda en çok başarı sağlanan ülkesi.

   Aralık ayında bir Avrupa ülkesine gitmenin bambaşka bir keyfi var. Her yer ışıl ışıl… Bana çok iyi geldi bu kısa, ışıl ışıl tatil. 🙂

  Paris, bir otel odasına kapatılmış, Hugo okuyup çikolata yiyen o inatçı cocuk olacak, sizin Paris’i keşfetme tarzınızda; benim içinse, Louvre’un merdivenlerinin tepesinde Samothrake Nikesi’ni, babamın bana güzelliği öğretmiş olduğu o zarif heykeli gördüğümde akıttığımız gözyaşları olacak. diye anlatır  Maria  Kodama, Borges’le birlikte yazdıkları Atlas’ın son değişinde Paris’i.

   Benim Paris’im: Kalbimde süren mevsim  ilkbahar olmasına rağmen, bana  her defasında kasvetli, soğuk yüzünü gösteren bir kış ya da sonbahar resmiydi.  Metro müzisyenlerinin akordiyonla çaldıkları şansonlar kulağımda, uzaktan bakıp dilek tuttuğum  bir hayalin  içinde, üstelik en güzel yerinde; Champs-Elysees’de, hoplaya zıplaya yürüyen bir genç kızın içine sığmayan bir mutluluktu benim ilk Paris’im.  

    Seine Nehri kıyısında açıp kollarımı Jo ( Audrey Hepburn) gibi “Bonjour Paris” diye selamlamaktı Paris’i.   Nereden bakarsananız bakın hep çok yakın gibi görünen Eiffel’e saatlerce yürümek, nihayet varınca, atlı karıncada çılgınca dönerek kutlamaktı varışı.  Avenue Montaigne’da ünlü bir markanın vitrinindeki gelinliğe bakıp hayal kurmaktı… Saint Germain’deki ikinci el kitapçılarda soluklanmak,  Aşk köprüsü Alexandre III ‘den  geçerken yanımda olmasını hayal ettiğim sevgiliyi anmaktı.   Cafe Le Madrigal’de bir kahve molası verip, Esmeralda ile  karşılaşma hayaliyle Notre Dame’a doğru yola çıkmaktı.   Montmartre’da bir resamın tuvali üzerinde parmaklarıyla yaptığı dansa dalıp gitmek,   Sacre-Coeur’un merdivenlerinden çekmek Paris’i içime.  

    Brasserie Lipp’te, oturduğum sandalyede daha önce ünlü bir devlet başkanının oturduğunu öğrenince, üzerime çöken ağır havayla dalga geçen  arkadaşlarımla birlikte anın tadını çıkartmaktı.    Eski müdavimlerin her an kapıdan gireceklerini hayal edip, ayırmadan gözümü kapıdan beklemekti; Hemingway’i,  Camus’u,  Proust’u.  Bir yandan da boş ver yazarları, sadece Yves Montand gelse en genç haliyle deyip dalga geçmekti kendimle.  Elimde bir Fransız bageti, boynumda ipek bir eşarp yağmurlu bir havada  Boulevard Haussmann’dan otele doğru yürümekti.  Galeries Lafayette’in  muhteşem kubbesinin altında, bir alış veriş deliliğinde kaybetmekti kendimi.   Louvre’da Monalisa’nın gülümseyen gözleriyle karşılaştığımda içimi dolduran  memnuniyetti benim ilk Paris’im. Operanın  muhteşem görüntüsünde;  sahnede Carmen’ i, locada  soylu kalabalığı hayal etmekti Paris..  Pompidou’nun bahçesindeki dev kırmızı dudağın fışkırttığı sudaki ışıltıydı Paris.

Sevdiğim filmlerin,  kitapların izini sürmekti Paris benim için.

Lyon’da geçirdiğim uzun haftaların, hafta sonu kaçamaklarıydı Benim ilk Paris’im.  Bir hayali gerçekleştirmenin keyfini yaşayan üç mutlu gencin büyülü, romantik şehriydi Paris.

Sen nasıl anlatacaksın Paris’i?   Daha sonrakiler ilki gibi derinden etkilemeyecek seni.  Seveceksin Paris’i her zaman ama o ilk karşılaşma anının heyecanı gibi olmayacak diğerleri…

Şimdi sen de Paris’tesin….

Elvan

Eataly, dünyanın en büyük İtalyan yiyecekleri ve şarapları satan market alanı. Oscar Farinetti, ilkini Turin İtalya’da açtıktan iki yıl sonra Mario Batali, jose Bastianich ve Lidia Matticchio ile birlikte New York Fifth Avenue’de  yaklaşık 5000 metrekarelik bir alanda ikincisini hayata geçirmiş.

Eataly, kocaman bir market; sebzeden markarnaya, balıktan sosise, peynirden tereyağına, pastadan şaraba her türlü İtalyan tarzı yiyecek satan bir market.

Eataly, bir okul; makarnanın nasıl yapıldığını, ekmeğin nasıl mayalandırıldığını, istiridyelerin nasıl hazırlandığını görüp öğreneceğiniz bir okul.

Eataly, İl Pesce’de deniz ürünleri, La Pizza & La Pasta’da pizza ve makarna çeşitleri yiyebileceğiniz, La Piazza’da arkadaşlarınızla ayak üstü sohpet ederken a la minute atıştırmalar yapabileceğiniz, le Verdura’da mevsimsel sebzeler tadabileceğiniz, Birreria’da yıldızların altında keyifli ve uzun bir yemek yiyebileceğiniz, Rosticceria’da et düşkünlüğünüzü tatmin edeceğiniz, I Panini’de meşhur İtalyan paninilerin tadına bakabileceğiniz, Pranzo’da ara taıştırmaları yapabileceğiniz dev bir restorant

Biz gitmeden önce, özel bir tadım günü haberi geldi  bizde o güne denk getirdik Eataly maceramızı.  Ben kendimi kaybedip, bulduğum bir sepete çeşit çeşit soslar, makarnalar doldurmaya başlamıştım ki Defne ” anne kendine gel bunları nasıl götüreceğiz?” diyerek beni kendime getirdi.

Uzun uzun izledim makarna kapatışlarını, kesmelerini. Bir iki kitap alayım dedim, sonradan ondanda vazgeçtim. Amazon sağolsun taşıdığıma deymezdi.

 Panettone ve  Pandora’nın bu kadar çeşidini ilk kez gördüm. Tamamen açık bir alan olduğundan, hem çok farklı, hem de çok sıcak bir ortamdı Eataly. Kokular müthişti.

“Food unites us all” Eataly’nin manifestosu.  “Good food brings all of us together, and helps us find a common point of view. We believe that one of the greatest source of joy is what happens around a dinner table.”  Annem gibi düşünen bir Eataly :))

“Our Passion has become our job” bu da manifestolarından birisi. Bizim tutkularımız da bizim işimiz olacak mı?

Benim New York’taki en keyifli molam Eataly’de gezindiğim, seyrettiğim ve yediğim saatlerdi.

Mario Battali’yi görme ümidiyle her kalabalık topluluğun arasına daldım ama olmadı :((

Reçeller içinde pektin olduğundan bizim reçellere göre daha az tatlı. Makarna sosları, ekmek üstüne sürülen ezmeler harikaydı. Mario Batali’nin votkalı domatesli makarna sosu  inanılmaz lezzetliydi.

İstiridye barın önünden hiç bakmadan hızla geçtim. Üzerine limon sıkıp, çiğ yedikleri bu şey bana hiç çekici gelmiyor 🙁

Herşeyden tadabilmek isterdim ama kokular insanı doyuruyor galiba. Lazanya verdura çok nefisti içinde yeşil fasülye, bezelye gibi yeşil sebzeler vardı. İtalyanların odun ateşinde pişen klasik rustik pizzaları hemen hemen her yerde aynı.

3 gün, günde 10 km’ye yakın yol yürüyüp, yorgunluktan ölmüşken, koca bir bardak şarap beni yerle bir etti :)) Çocuklar, kimi zaman yorgun ama çoğunlukla hiperaktif ve mutluydular.

Alamadığım soslar:(((

Tarif yazmak, anıları paylaşmak ya da mesaj yazmak kolay ama iş gezi kısmına gelince, gittiğim yerleri yazmak biraz tuhaf geliyor bana.

Kısacık bir yaz tatilinden sonra 10 günlük bir sonbahar tatili iyi geldi. tatilin tek kötü yanı annemin  bayram yemeğini kaçırmak oldu :((

Çocuklar çok ama çok eğlendiler. Mary Poppins, elinde çantası havalarda gezinirken, babamın omuzunda fener alayı seyrettiğim günlerdeki gibi çığlık çığlığaydı içimdeki sevinç.  Halâ masallara kanan, halâ mucizelere inanan bir çocuk var içimde, sevindim:))

Bütün sınırlar aşıldı, özellikle Eren iyice kendini kaybetti. Kendi tanımlamasıyla “enerji patlaması” yaşadı durdu :))

Şeker cennetinde çıldırdı Eren. Enerji patlamasının yakıtı :))  Ben bile hayatımda hiç yemediğim kadar şeker yedim.

Biz, anne kız artistik pozlar verirken, Eren, hoplayıp zıplamaktan  karın ağrısı çekiyordu o sırada. 

Uzakta, uzun, yorucu ama keyifli bir bayram tatili geçirdik.  Dün sabah saat 8’de büyü bozuldu;  arabam kabağa dönüştü, ben de külkedisi oldum yeniden :)))