Farkında olmadan büyüdüğüm  farklılıklarımızın farkına varmamız için neden bu kadar uğraşıyorlar?

   İhanet bu!

   Müslüman bir ailede büyüdüm ben.  Babam, gençlik yıllarında annemin  hazırladığı, etrafını dostların, akrabaların çevirdiği  keyifli sofralarda  rakısını içer; kimseleri incitmeden, kimseleri rahatsız etmeden ancak fonda çalan bir Türk sanat müziği şarkısına eşlik edecek kadar keyiflenirdi. Hala kullağımdadır yumuşak güzel sesi. Babam o yıllardada Müslümandı bugün de Müslüman. Tek fark, bugün dinin gereklerini tam olarak yerine getiriyor olması.  Doğrusu farklı yönlerden bakıldığında, ailemin  tanıdığım pek çok dindardan daha makbul birer Müslüman olduklarını düşünürüm her zaman.

   Çoğunluğu Müslüman olan ailemin içinde, farklı meshepten olan bir kaç  aile büyüğü vardı; belki bunu duymuş ve unutmuştum. Onlar vefat edip, defnedilinceye kadar da yeniden hatırlamamıştım. İstanbul’da defnedildikleri mezarlığa gidince tekrar hatırladım. Farklı mezheple kalsa iyi, farklı dinler var ailemde.  Baha’i dininin   mütevazi  eski Milli Ruhani Mahfil üyesi ve dış ilişkiler direktörü…Şimdilerde her hangi bir üyesi olduğunu söyleyen kuzenim, abim; ODTÜ yıllarımın unutulmaz anılarından biri. Fen Edebiyat Fakültesi Dekanı olduğunda ben çoktan mezun olduğum için üzülmüştüm. 🙂   Ölümünün üzerinden onca yıl geçmesine rağmen ne zaman adı geçse, insanların yüzlerinde beliren sevgi dolu ışıltıyı gördüğümde  “O benim eniştemdi” demekle gurur duyduğum Baha’i eniştem, teyzem ve onların çocukları.  Gerektiğinde Müslüman geleneklerine de, Baha’i gelenekleri de uymaktan çekinmeyecek kadar her dine saygılı kız kuzenlerim…  Yine farklı bir dine mensup kuzenlerim, kuzen çocuklarım.
  Ailemde bir  alevi kızı: “canımın canı”

   Geniş ailemizde farklı ülkelerden gelinler, damatlar..Şimdi hepimiz farklı ülkelere, farklı şehirlere dağıldık ama ne zaman bir araya gelsek, kültürel farklılıklarımızın yarattığı müthiş renkli soframızdan yükselen kahkahaların tatlı sesi yayılır her yere.

   Neden bütün bu farklılıklar hiç sorun olmadı?

   Kimsenin kimseye kendi inançlarını empoze etmeye çalışmadığı, birbirimizin birbirinden farklı geleneklerine saygı duyduğumuz bir aile kültürü oluşturan büyüklerin marifeti galiba bu çeşitlilik içindeki uyum.

   Ailemin dışına çıkacak olursam, orada da çok sevdiğim renkli kültürel farklılıklar var. En sevdiğim arkadaşım; dürüstlüğünden, sadakatinden hiç şüphe duymadığım insanlardan biri… Yeşil gözlü, kocaman yürekli bir Alevi kızı.

   İlk iş deneyimim ve Ermeni  patronum…  Hayatın tadını çıkarmayı seven, tatlı bir adam; komplekssiz, eğlenceli, komik. Ermeni bir arkadaş…. Derinden sevdiğim, hilafsız dünyanın en iyi insanlarından biri. ÇOK KOMİK

   Bir sürü Kürt kökenli arkadaş, komşu, ahbap…

   Süryani komşular…

   İstanbul’da Rumlarla, Ermenilerle, Musevilerle aynı mahallede  el ele, kol kola büyümüş, 6-7 Eylül olaylarının en canlı tanıklarından biri ve bu olay sonrasında Türkiye’yi terk etmek zorunda kalan gayri müslüm komşuları, dostları için hala üzülen  Müslüman babam. Madam teyzeden paskalya yumurtası boyamayı öğrenmiş, çocukluğumuzda her yılbaşın çam ağacı süsleyen, büyük bir şehrin caddesine din bilgini dedesinin adı verilmiş  müslüman bir ailenin kızı annem.

   Ne renkli bir hayat!  Farklılıkların yarattığı müthiş bir harmoni. Kimsenin bir diğerine bir şeyler empoze etmeye çalışmadığı,  hiç bir zorlamanın olmadığı, farklılıkların zenginleştirdiği bir yaşam.

   Son yıllarda birileri farklılıklarımız üzerinden yeni dünyalar yaratmaya heveslendiler.

   Mezhep ya da etnik farklılıklarımız üzerinden ayrıştırmaya çalışıyorlar bizi. Bu da yetmiyor üzerinde “bizden” ya da “bizden değil” yazan etiketler yapıştırıyorlar üzerimize. Farklılıklarımızın bir renk değil, bir kavga sebebi olması için uğraşıyorlar.

   Ben kendi payıma düşeni yapacağım. Hayatımdaki bütün farklılıklara sıkı sıkı sarılacağım. İnsana, sadece yüreğine ve vicdanına  bakarak değer biçeceğim. Çocuklarıma önce insan olmayı, sonra Müslümanlığı öğreteceğim.