Dün, bugün, yarın....
“To live content with small means, to seek elegance rather than luxury, and refinement rather than fashion, to be worthy, not respectable, and wealthy, not rich, to study hard, think quietly, talk gently, act frankly, to listen to stars and birds, to babes and sages, with open heart, to bear all cheerfully, do all bravely, await occasions, hurry never, in a word to let the spiritual, unbidden and unconscious, grow up through the common, this is to be my symphony.”
— William Ellery Channing
Yeni yıl kurabiyeleri….. Defne 15 yaşında olduğuna göre 15 yıldır hiç ara vermeden sürdürdüğüm yeni yıl geleneğim. Gece herkes uyuduktan sonra süsleyip, sabah henüz kimse uyanmadan kalkıp paketlediğim yeni yıl kurabiyelerimiz. Çocuklarımın, yeni yıl neşesi…
Kırmızı sepetin içinde arkadaşlarına dağıttıkları tarçınlı, zencefilli mutluluk paketleri. Benim hayatımın en mutluluk verici ritüellerinden birisi; bu kurabiyeleri yapmak için geçirdiğim iki yorucu gün… İlk kez bu yıl bir geleneği bozdum üzerine not yazmadım :((
Defne, 4-5 yıldır okulda kurabiye dağıtma işinin çocukca olduğunu düşünür oldu :(( Eren’se halâ heyecanla bekliyor kurabiyelerin hazırlanmasını. Sabah sepeti koluna takıp, gururla düşüyor okul yoluna. Bu sabah elinde sepeti mutfaktan çıkarken ” annecim seninle gurur duyuyorum” dedi. Bütün yorgunluğum avcuma düşmüş bir kartanesi gibi eridi gitti :))
Efi’min şahane görüntülü yılbaşı keki…… Tadı için bir şey söyleyemiyorum zira tadına ancak yılbaşında bakabilecekmişiz :(( İçinde neler var? Klasik bir Christmas kek sanırım; kuru meyvelerin bir gece önceden rom la ıslatıldığı, bademli fındıklı, portakal kabuğu rendeli…. İçinde ne var tatmadan bilemem ama dışına bakınca: “Yok kesmeyelim, kıymayalım bu güzel görüntüye!” diyesi geliyor insanın.
Ellerine sağlık kardeşim :))
Defne küçücüktü bu çamı aldığımızda. Her yıl, birlikte süslediğimiz çamın önünde, elinde kurabiye sepeti ve kırmızılı giysileriyle poz verirdi.
Çamı süslerken, mutluluktan bir kanat bulsa uçacak gibi olurdu. Noel babaya yazdığı mektubu zarfa koyar, götürüp postanaden atayım diye bana teslim eder, sonra günlerce mektupta yazdığı dileklerin gerçekleşmesi için küçücük ellerini kalbinin üstüne koyar dua ederdi.
5 yaşındaydı, Noel Babadan pembe bir sindirella kıyafeti istedi. Tabii bu zor isteği yerine getirmek bana düştü :)) Çaktırmadan ölçüsünü aldım, modelini çizdim, terziye diktirdim. Bir de günlerce iş yerimde başına minik pembe güllerden bir taç hazırladım. Elbiseyi, kocaman bir kutuya, parşumen kağıtları arasına yerleştirip, harika bir paket yaptım. Gece uyandırdım: “Kalk Defne, çamın altında senin adına gelmiş bir paket var”
Paketi açıp içinden elbiseyi çıkarttığı anı, mutlulukla titreyişini hiç unutamam. Sonra aradan yıllar geçti Defne büyüdü, Noel Baba’nın bir çocukluk hayali olduğuna ama inanır görünmeye devam etmenin akıllıca olacağına karar verdi. İşte o zaman büyü bozuldu:)))
Tüm bu masalı, Eren için yeniden başa döndürdüm. Eren’in masalı, İlk okul birinci sınıf öğretmeni “Noel baba diye bir şey yok, annen yalan söylüyor”diyene kadar sürdü. Ben’de ona “Noel Baba, ona inananlar için var” dedim. Tom Hanks’in Polar Express filmi sayesinde sevgili öğretmenimize rağmen, Eren’in masalı biraz daha sürdü. Çamımızın en güzel süsleri çanlar o filmden sonra daha da anlamlı oldu bizim için.
Noel baba geçen hafta Eren’e görüntülü bir mail gönderdi. Akşam yatakta açıp seyrettik. Noel baba, Camlarından karlar içinde kutup manzarası görünen evinde , sıcacık şöminenin yanındaki koltuğuna oturdu, “Eren bakalım bu yıl iyi bir çocuk oldun mu?” diyerek kucağındaki kalın kitabın Eren sayfasını açtı. Anne oğul birbirimize sarılıp bu videoyu seyrederken düşündüm; çocukluk, hatıralarımda yaşayan tatlı bir masal, tasasız, günahsız altı üstü hayal, sağı solu masal bir dünya…. Ne yapsam Affan dedeye para saysam satar mı çocukluğumu bana geri?
Dolabımda bir kutu, Noel babaya yazılmış ama postalanmamış bir sürü mektupla dolu. Küçük elbiseler, minik pabuçlar, tırnaklar, ilk kesilen saçlar hepsi duruyor ama hayaller, işte onlar, Noel babaya yazılan mektuplarda saklı. Benim en değerli hazinem onlar .
Arna, nerelere ne güzel anılara gittim sayende :))
Nerede eğlenceli, güzel bir mutfak malzemesi görsem hemen dalıyorum. Renkli döküm tencereler, cıvıl cıvıl slikon kaşıklar, bardak tabak….. Başka hiçbir şey beni bu kadar mutlu etmiyor. Ben, “masamdaki gülleri, boynumdaki pırlantalara tercih ederim” tür kadınlardanım galiba :)))
Eğlenceli detaylar, mutfakta geçirilen zamanı daha da keyifli hale getiriyor.
Bu şirin kalpleri, Efi Finlandiya’dan getirmişti. Kalplerin kenarındaki karanfilleri gördünüz mü? Yaratıcılık bu işte :))
Dergilerin sayfaları, dükkânların vitrinleri, evlerin pencereleri ışıldamaya başladı. Mutluluk bu…… Ne geleneği olursa olsun, neyi temsil ediyor olursa olsun; bir çam ağacını, bir evin kapısını, pencerelerini süslemek çocukları mutlu ediyorsa hatta ben bununla mutlu oluyorsam ne için olduğunun ne önemi var.…
Bir hafta önceden sözleştim çocuklarla, bu akşam çamımızı çıkarıyoruz…
Bahçedeki çamı renkli ışıklarla süsleyeceğiz…
Bu 2-3 hafta yılın en sevdiğim zamanı….
Kurabiye süslemeleri, hediye paketleri, bol bol kırmızı, çokça ışıltı..
Eren kırmızı burunlu Rudolf’un şarkısını söyler durur…
Evde tarçın, zencefil, portakal kokusu…
Nasıl mutlu olurlar çamın yanıp sönen ışıklarını gördükçe..
Eren 2 ya da 3 yaşındaydı birlikte çamımızı süsledik. O yıl çok özenmiştim, yurt dışından satın aldığım incecik cam süsleri astım çamın dallarına.
Süsleme işi bittiğinde, uzaktan mutlulukla baktık. Erenim o kadar sevindi ki, çama doğru koştu. Ben “dur” dememe kalmadan çamı küçücük kollarıyla kucaklamaya çalıştı.
Çam devrildi, cam süslerin çoğu kırıldı. Eren çok üzüldü. Ben hiç üzülmedim. Kısa bir an için de olsa oğlum o kadar mutlu oldu ki …..
Resimler: Country Living, House Beautiful
Kış geldi, yine elimi eteğimi çektim hayattan. Bu yıl ilkokul 4. sınıfı okuyorum. Arada bir lise 2’ye de gittiğim de oluyor. Önümüzdeki Pazartesi lise 2. sınıf ingilizce sınavım var :)) Kitapçılar yine mabedim: okuyamaya fırsat bulamadığım ama durmadan aldığım romanlar, yardımcı ders kitapları….. Rüyalarım bile benim değil; kâh kafa tutuyorum 4. sınıf ingilizce öğretmenine niye 99 ‘u 100 yapıvermedin diye, kâh yeni flörtüne takılıp beni yalnız bırakan arkadaşıma söyleniyorum: ” “yalnızlık uğruna her şeyi terkettiğin bir aşkın sonu” Lise bölümünün boş koridorlarında geziniyorum tek başıma. Bu benim olmayan rüyaların tek güzel tarafı fonda hep bir müzik olması. Gençliğin rüyası bile müzikal gibi :)) İşin garibi şarkılarım bile benim değil. Son günlerde dilimden düşmeyen, rüyalarımın şarkısı “lucky” Defne’den aşırma. Utanmasam bir Jason Mraz posteri asacak yer arıyacağım odamın duvarlarında.
Bir küçüğüm bir büyüğüm, bir yerdeyim, bir gökteyim, bir aşığım, bir yastayım,bir ergenim, bir yeni yetmeyim….
Hayat iki farklı dünyanın peşine taktı beni, koşturuyor. Bazen “sağlıklı hayattan bıktım” deyip, bir çikolata şeker için ağlayan oğlumu haklı bulup, bir markette alıyorum soluğu, bazen kuralları delmeye bayılan genç kızımı mazur göstermek için okula koşuyorum. İsyanlar, çılgınlıklar, aşklar, masallar, satırlar arasında geçiyor ömrüm. Kaç kişilik bir hayat yaşıyorum? Ben bu hayatın ne kadarında varım? Şu anneliğin bir yeterlilik sınavı var mı? Daha çok mu çalışmam lazım yoksa bu kadarı yeter mi? Hiç bitmeyen bir Bungee Jumping atlayışı gibi hayatım; önce müthiş keyifli bir süzülüş sonra ipin bittiği yerde hızlı ve ani bir silkeleniş.
“Yoruldum artık” diye isyan ettiğim anlarda, sanki gizli bir el susturuyor beni. Birisi kulağıma fısıldıyor “bu gün şikayet ettiğin ne varsa bir gün özleyeceksin”
