Çikolata denizinde boğulmak gibi fantastik hayalleri olanlara birebir bir tarif…. Son günlerde Gianni Rodari’nin Düş Kurma Kuralları kitabını okuyorum. İçinde kendimi buldum. Benim gibi, hayallerinin peşine takılıp, o nereye giderse arkasından gidenler için güzel ipuçları var kitapta. Çocuklara iki kelime verip, bu iki kelimenin etrafında bir hikaye uydurmalarını istiyorlar. Eğlenceli ve şaşırtıcı hikayeler üretiyor çocuklar.  “Çikolata” ve “Deniz” benim hikâyemin kelimeleri oldu.

Çikolata denizinde boğulmaktan yola çıkıp bu keki yaptım. Açtım önüme sevdiğim keklerin tariflerini,biraz ondan biraz bundan; biraz limonlu kek, biraz Corinne’in keki, biraz şifon kek… 

Cesur olmak bazen çok işe yarıyor. :))) Bir misafirim gelecek olsaydı, bu denemeyi başka bir zamana ertelerdim. Sadece çocuklar için yola çıkınca her şey başka oldu. Korkularımı  üfleyiverdim  tezgâhtan, onun yerine tereyağını, yumurtaları koydum, duvarlara erimiş çikolatalar sıçradı, güneş ışınlarının büyülü sahnesinde havada  dans etti uçuşan un tanecikleri……

Çikolata denizinde boğuldum bu kekle:)) Hikâye hızla sona erdi  çünkü kek çabuk bitti.

Benim halim çocukluktan belliymiş aslında. Biz çocukken,  misafirler evin çocuklarına çikolata getirirlerdi. Ben o çikolataları yemez, fırsatını yakaladığım anda  kalorifer üzerinde eritir öyle yerdim.   

Annemin yılbaşında  aldığı tavşan çikolatalar, anneannemin beyaz çikolataları, babamın getirdiği file içindeki altın rengi para çikolatalar, bakkalda satılan Nestle’nin parmak çikolataları çikolata denizimi çocukluk yıllarımda doldurmaya başlayan damlalar…

Kim sevmez ki çikolatayı :)) Tarif çok yakında……