Üzgün haftasonu. Lâl ve Can çok mutsuz.  Dedelerine doğru dürüst bir veda bile edemediler. Unutamayacakları anılar için teşekkür edemediler. 

Bu akşam bizde kalacaklar. Belki biraz dedemizden söz edeceğiz, minik ellerimizi açıp onun için dua edeceğiz. Onları mutlu eden, gülümseten bir kaç anıdan söz etmeyi de unutmayacağız.  

Benim hâlâ masamda duruyor anneannemle dedemin resmi. Ne zaman bir şeylere üzülsem, biraz sevgiye ihtiyaç duysam, hemen giderim yanına resimlerin, bakarım gözlerinin içine iyi gelir bana. Anneannem görünmez eliyle okşar saçlarımı, dedem kocaman bir öpücük kondurur yanağıma. 

Anneanne, dede hayatımızın en masalsı kısmıdır aslında, elimizde uzun süre tutmayı beceremediğimiz.

Akşam oldu buluştuk. “Resimlerdeki bütün çiçekleri dedemize  yollayalım” dedim.  Lal çiçekleri dedesine yollama fikrini çok sevdi. “Çiçeklerin üzerine bir not yazma şansın olsa ne yazardın?.” diye sordum ” Beraber geçirdiğimiz zamanlar için teşekkür ederim” derdim. “Sınavdan 100 aldığımı söylerdim. Seni çok seviyorum derdim” dedi.

 Can,  “seni çok özledim, keşke dünyada olsaydın derdim” dedi.

Bütün çiçkleri yolladık dedemize. Bazen sarılırız hayallere ….

Üzgün hafta sonunda ben de  onları birazcıkta olsa mutlu etmek için Lâl’in çok sevdiği çikolatalı donut yapacağım.

Real Flowers Company